laatste dagen in Bolivia

Vervolg dag 76:

Elise en Milou hadden in de bus wat minder goed geslapen als ik, dus die zijn om 14:00 naar het hostel gegaan om te slapen. Ik had voorgesteld om de bustickets voor de volgende dag te gaan regelen, dus nadat ik klaar was met m'n foto's en m'n blog ben ik naar de busterminal gegaan om de bustickets te halen. Ik heb nog even wat verschillende maatschappijen met elkaar vergeleken, maar degene die we hadden uitgezocht was toch wel echt het chillste. Voor iets meer dan 20 euro full cama, oftewel de stoelen kunnen helemaal plat :) Het zou weer een busreis worden van 12 uur, dus dan konden we in ieder geval lekker slapen. Nadat ik de bustickets had gehaald ben ik in het hostel ook nog even een uurtje op bed gaan liggen, daarna zijn we met z'n drieën bij een heel lekker gezond restaurantje wezen eten. We hadden een vegetarische combinatie van allemaal hapjes gedeeld. Normaal zou dit voor 2 personen zijn, maar met z'n drieën kregen we dit al niet op :p Blijkbaar werd de tent gerund door een Nederlander en die was met zijn Belgische vrienden (die ook hier wonen en werken) aan het drinken, wat best grappig was. Ze waren overduidelijk met z'n drieën gezellig aangeschoten. Een van de Belgen was nog redelijk nuchter en vertelde hoe hij hier terecht was gekomen: door de liefde. Maar eigenlijk zou hij toch wel graag weer terug naar België willen voor zijn kinderen, omdat onderwijs enzo hier toch niet zo goed geregeld is. De Nederlander bleef maar herhalen dat ze moesten gaan, omdat hij het echt niet vond kunnen om in zijn eigen tent te drinken en de tweede Belg vertelde ons dat ze een missie hadden. Wat die missie was, weten we nog steeds niet, want daarna zijn ze vertrokken. Na het eten zijn wij terug gegaan naar het hostel en het was weer gezellig druk. We begonnen met een kaartspelletje en wat drankjes, maar al snel gingen mensen dansen en raakte we aan de praat met wat andere mensen uit het hostel. Ik raakte aan de praat met een jongen uit Brazilë wat heel leuk was, omdat hij veel kon vertellen over wat leuk is en wat we net zo goed over konden slaan. Daarna raakte ik nog aan de praat met een Nederlands meisje, die blijkbaar beste vriendinnen was met zo'n beetje de helft van meiden met wie ik in de 6e op het OZL in de klas zat. Uiteindelijk zijn we toen de bar in het hostel dicht ging met een redelijke groep nog naar een rockcafe geweest, waar allles behalve rock muziek werd gedraaid. Uiteindelijk kwamen we toch enigszins aangeschoten terug in het hostel, wat het voor mij wel lastig maakte om vanuit mijn stapelbed naar beneden te komen, daardoor ben ik behoorlijk hard naar beneden gevallen, wat een behoorlijke wond op mijn been opleverde... Eigen schuld, dikke bult (letterlijk). Nu dan toch maar lekker slapen.

Dag 77:
Met een kleine kater werden we weer wakker. We besloten om die middag naar de Maanvallei te gaan. Dit is een soort apart landschap, waarschijnlijk gecreeërd door erosie waardoor het er een beetje uitziet alsof je op de maan bent. Het ligt vlakbij La Paz, dus het was maar een half uurtje metde taxi. Nadat we hier kort hebben rondgelopen zijn we terug gegaan naar het Nederlandse cafe, alweer :p Hier hebben we dit keer wat gezonds gegeten en hebben we wat rondgehangen totdat we naar de bus gingen. Ook hebben we daar nog gevraagd of ze voor ons broodjes konden maken voor onderweg, zodat we een keer normaal avondeten hadden in de bus, ipv alleen maar snacks. De man die daar werkte was ook Nederlands en toen we weggingen zie hij ons dat hij de volgende keer slaapzakken voor ons klaar zou leggen, omdat we daar op de banken uitgebreid zijn gaan liggen :p  We hebben nog even onze was opgehaald, omgekleed en toen zijn we naar de busterminal gegaan. We waren redelijk vroeg en dat was wel fijn, want daardoor konden we een bus eerder nemen. De stoelen waren inderdaad full cama. Je kon ze helemaal plat doen en de voetensteun kon ook helemaal omhoog en plat, zodat je echt een soort bed had. Ik probeerde in de bus nog een boekje te lezen, maar de bus maakte te veel onverwachtte bewegingen, dus uiteindelijk heb ik om 8 uur m'n broodje opgegeten en ben ik gaan slapen. Ik heb echt heerlijk lang geslapen, want om 8 uur werd ik weer wakker toen we er al bijna waren :p

Dag 78:
We zijn in Sucre aangekomen. Vanaf de busterminal zijn we met de taxi naar ons hostel gegaan, waar we natuurlijk weer moesten wachten tot we in konden checken om 13:00. Wel konden we tegen betaling vast ontbijten, wat heel fijn was, want het ontbijt is hier echt fantastisch. Je kan meerdere dingen op je brood doen, ipv alleen jam en je hebt yoghurt met muesli en alle soorten fruit die je maar kan bedenken :) Na het ontbijt hebben we eigenlijk alleen wat gehangen. Elise en ik hadden zin in een masage, maar dat was een beetje prijzig en vanaf de middag pas mogelijk, dus dat hield op. Toen we daar heen wilde lopen kwamen we nog een meisje tegen van de Salkantay, echt super toevallig. Ze vroeg of we meegingen naar een dorpje, maar dat werd voor ons een beetje krap, omdat we pas om 13:00 uur in konden checken en heel graag wilde douchen. Uiteindelijk zijn we nog even taart wezen eten in het cafe naast het hostel en daarna konden we eindelijk de kamer in om lekker te douchen. Uiteindelijk zijn we in een cafeetje op de hoek wat gaan eten en ze hadden daar ook allemaal spelletjes, onder andere ook kolonisten van Catan, dus dat hebben we gedaan. Het was wel een beetje improviseren, maar het was leuk om weer even een spelletje van thuis te spelen. We hebben verder even wat opgezocht over Sucre, wat er zoal te doen is en volgens de lonely planet was er die avond een dinnershow, dus we besloten daar die avond heen te gaan. Het was een hele gafe show, waarbij verschillende dansen uit de verschillende regio´s van Bolivia werden geshowd en daarbij droegen ze ook echte traditionele bijbehorende uniformen, wat er heel mooi uitzag. Het eten was ook heel lekker, ookal was het niet denderend veel, want de porties waren net wat aan de kleine kant, terwijl je meestal in Zuid-Amerika echt mega grote porties krijgt. Toen we terug kwamen hebben we ons nog even op gegeven voor de walking tour voor de dag erna en daarna zijn we naar bed gegaan.

Dag 79:
Vandaag om 10:00 uur begon de walking tour. De gids was niet fantastisch, want zijn Engels was bijzonder slecht en hij praatte ook een beetje zachtjes, maar het was leuk om wat van de stad te zien en je kwam ook op plekken waar je normaal waarschijnlijk niet zo snel zou komen. Onder andere in een leuk wit buurtje. Na de walking tour hebben we eerst gelunchd in hetzelfde restaurantje als de dag ervoor en vervolgens zijn we zelf nog een beetje door de stad gaan lopen. We zijn begonnen bij een grote markt. Nu weet ik eindelijk waar de mensen hier hun boodschappen doen. We hadden namelijk nog geen een supermarkt tegengekomen, maar dit was eigenlijk bijna een soort supermarkt. Ze verkochten super veel groenten, fruit, aardappelen, brood, maar ook kruiden, je kon er volledige maaltijden eten, sapjes laten maken. Ze hadden ook een afdeling met allemaal producten zoals shampoo, make-up, een soort tupperware afdeling, snacks. Echt letterlijk alles wat je in het dagelijks leven nodig hebt kun je daar kopen. Het bestond uit meerdere verdiepingen en was echt heel groot. Heel leuk om even over heen te lopen. We hebben daar wat fruit gehaald en we hadden nieuwe deo nodig e vervolgens gingen we op zoek naar oordoppen en haarelastiekjes, maar vooral oordoppen bleek verrekte lastig te zijn om dat te vinden. We zijn mega veel drogisterijen, apotheken, supermarkten, etc afgeweest, maar nergens hadden ze ze. Net op het moment toen Milou zei: laten we het opgeven en Elise en ik dahten: oke, we proberen alleen deze nog, toen bleken ze oordoppen te hebben. Uiteindelijk besloten we om nog naar een parkje te gaan waar volgens de gids van vanochtend best wel een mooie kleine versie van de Eifeltoren zou staan. Nou hadden wij er niet hele hoge verwachtingen bij, maar wat we zagen in dat parkje was iets wat in de verste verte nog niet op een Eifeltoren leek. Beetje een tegenvaller dus. Nu hadden we niet zoveel tijd meer om echt wat te doen, dus we zijn terug gegaan naar het hostel om daar een hapje te eten en een drankje te doen. Die avond hebben we gewoon wat gekaart, we hadden eindelijk weer een keer een nieuw spelletje gevonden, waardoor we weer eens wat anders konden spelen. Milou ging daarna redelijk op tijd naar bed, want die voelde zich niet heel fit en ik en Elise zijn nog aan de praat geraakt met wat jongens uit Israel, die uitgebreid vertelde over hun tijd in het leger en daarna heb ik ook nog een hele discussie gehad over de politieke situatie in Amerika. Zei vonden namelijk dat Trump een veel betere president was dan Obama en zij vertelde waarom vanuit hun oogpunt Obama niet goed was, wat wel heel interessant was om te horen. Uiteindelijk zij we in de club in het hostel nog even kort wezen dansen en vervolgens ben ik naar bed gegaan om een uur of 1.

Dag 80:
Ik heb best wel slecht geslapen en werd wakker met een been wat veel meer zeer deed dan de dagen ervoor. We hadden op de planning staan om naar bepaalde ondergrondse tunnels te gaan, maar daar moest je kruipen, dus dat leek me in mijn geval niet zo'n goed idee. Elise en Milou gingen wel daarheen en ik kon hier serietjes kijken en even met Tim skypen. Voordat Elise en Milou daarheen gingen kwamen ze nog een van die Australische jongens tegen die ook mee waren tijdens de Jungle tour, hij besloot met hen mee te gaan. Ik had de plek van de tunnels op mn telefoon staan, dus had hen verteld waar ze Heen moesten. Na een uur waren ze alweer terug, ik had ze naar de verkeerde plek gestuurd. Blijkbaar had ik me vergist met de plek waar de dinnershow was. We hebben afscheid genomen van de Australische gast, want die moest z'n bus halen en zijn toen in hetzelfde restaurantje wat gaan eten. Daarna kon ik even met Tim skypen. Ik probeerde het eerst in het cafe van het hostel, maar dat werkte niet echt, dus uiteindelijk ben ik maar naar een cafeetje in de buurt gegaan en gelukkig deed hij het daar een stuk beter. M'n been begon wel steeds meer zeer te doen. Het werd ook roder en dikker. Uiteindelijk ben ik terug gegaan naar het hostel en leek het me wel een goed idee om toch even langs het ziekenhuis te gaan. Het was nogal een gedoe om goed te communiceren met de dokter daar, want ze konden allemaal niet of nauwelijks Engels. Nu kwam mijn verpleegkunde toch behoorlijk van pas, want ik wist alle tekenen van een ontsteking in het Latijns en blijkbaar kennen ze dat hier in Bolivia ook, ze vroeg namelijk: Dolor?? oftewel: pijn. Verder was het een beetje handen en voeten werk, want zo goed is mijn Spaans niet. Toen ze vroeg hoe het was gekomen moest ik dat als volgt uitleggen: Cama doble yo,,, Boom!! :p gelukkig begreep ze me wel. Het was heel handig dat Milou een foto van mijn been van de vorige dag had gemaakt, toen het nog open was, want daarop was goed te zien dat de wond een beetje ontstoken was. Voor de zekerheid wilde ze nog foto's laten maken om uit te sluiten dat het geen breuk/scheur, etc is. Alles is hier wel mega ouderwets. Ik moest op een houten plank gaan liggen en in plaats van dat ze het apparaat konden bewegen moest ik zelf bewegen om goed onder het rontgenapparaat te liggen. Vervolgens moest ik een kwartier wachten tot hij klaar was met het afdrukken van de foto's :p In Nederland komt dat gewoon op een computerscherm en dat wordt doorgestuurd naar de arts. Nu moest ik zelf met mijn foto's naar de arts. Gelukkig was er op de foto's niks te zien en was gewoon flink ontstoken. Ik kreeg antibiotica mee en diclofenac/paracetamol voor de pijn en ik moest wachten op een bepaalde behandeling. Ik was er alleen nog niet helemaal over uit wat ze nou gingen doen: iets met een crema. Toen ik aan de beurt was bleek dat ze het schoon ging maken, wat betekende dat de wond die helemaal dicht zat weer open moest worden gemaakt. Ze had het eerst een beetje geweekt en toen ging ze er met een schaar en een pincet in lopen porren, wat alles behalve prettig was. Vervolgens moesten er nog alcoholachtige en jodiumachtige spulletjes op wat mega erg prikte. Ik ging uiteindelijk het ziekenhuis uit met meer pijn dan toen ik er in ging, maar het zal wel nodig zijn om te genezen. Nu hopen dat de antibiotica aanslaat en dat de pijn door de diclofenac een beetje wegtrekt. De rest van de avond heb ik op Elise haar tablet series gekeken en gelukkig viel de pijn als ik in bed lag wel mee.

Dag 81:
Toen ik wakker werd deed het nog meer zeer dan de dag ervoor. Het was nog dikker, roder, warmer en er zit nu ook vocht in mijn enkels. Hopelijk slaat de antibiotica snel aan. Naar de wc gaan was al  een hele onderneming. Uiteindelijk heeft Milou voor mij een ontbijtje op bed gehaald en heb ik nog een hele tijd op bed gelegen. Toen het weer iets beter ging heb ik mezelf verplaatst van het bed naar een bankje op de gang die in het zonnetje stond, zodat ik daar serietjes kon kijken. Ik heb denk ik zo ongeveer 6 afleveringen gekeken. Na het serietjes kijken waren Milou en Elise terug van de dinaurus voetafdrukken, dus gingen we beneden wat eten. Het ging gelukkig steeds beter. De pijn werd minder, mn been werd alleen wel steeds dikker. Liever een dik been dan een pijnlijk been ;). We hebben in het restaurant beneden wat gegeten en nog een drankje gedaan. Voor mij een watertje, want ik zit nu aan de antibiotica ;) Het was best gezellig, maar door alle pillen die ik nu slik ben ik echt constant moe en de nachten heb ik mega slecht geslapen, dus besloot ik om vroeg naar bed te gaan en ondanks alle harde muziek beneden, waar je normaal echt niet doorheen kan slapen, viel ik in 5 minuten zonder oordoppen in slaap.

Dag 82:
Vandaag ging het alweer een stuk beter. Ik kon praktisch weer normaal lopen. Vanochtend hebben we heel rustig aan gedaan. Jammer genoeg, want ik wilde vandaag eindelijk weer wat gaan ondernemen en naar een museum gaan met Elise, maar die bleek vanaf 12:30 dicht te zijn op zaterdag, dus dat werd hem niet.. Uiteindelijk nog maar een serietje gekeken en vervolgens zijn we weer in hetzelfde tentje gaan lunchen, omdat het daar gewoon lekker en goedkoop is. Na de lunch was het weer tijd om naar het ziekenhuis te gaan, jeeej!! Milou ging met me mee, want die had alweer 10 dagen last van af en toe buikpijn en ze wilde haar weer laten testen. Met mij waren ze zo klaar. Het was echt een kwestie van pleister eraf, spulletje erop, schone pleister erop.. Dat had ik zelf ook wel kunnen doen als ze me dat spulletje even hadden meegegeven. Gelukkig zei ze dat alles er goed uitzag. Ik gaf aan dat m'n been wat dikkig was, maar dat zou vanzelf wel wegtrekken. Ik vroeg me af of het uberhaupt nog nodig was om het maandag nog een keer te laten schoonmaken, maar dat was zeker wel nodig.. Milou was wel iets langer bezig, want die moest weer door de hele mallemole. Uiteindelijk kreeg ze een shitload aan elektrolytendrankjes mee voor 3 dagen en moest ze maandag terugkomen voor de uitslag om 7 uur. Het duurde allemaal zo lang uiteindelijk dat toen we terug kwamen er nog heel even tijd was voor een powernapje, door antibiotica wordt je best wel snel moe, zeker in combinatie met diclofenac. Daarna was het alweer tijd voor het avondeten. We besloten bij een Thais achtig restaurant te eten, wat best wel lekker was. Toen we terug kwamen in het hostel hebben we nog een drankje gedaan. Ik bestelde een warme chocolademelk met slagroom, wat echt de beste sinds tijden was (alleen de V&D kan er aan tippen, maar die bestaat niet meer, dus is dit eigenlijk de beste ;)). Elise en Milou hadden gister met een stel Duitsers zitten kletsen en die kwamen er nu weer bij zitten, wat wel gezellig was. Op een gegeven moment haakte er ook een Nederlandse jongen en twee Nederlandse mannen aan, waardoor we weer even Nederlands konden kletsen. Ik hield het vanavond aardig vol en ben rond een uur of 1/2 naar bed gegaan :p

Dag 83:
Vandaag was weer een regeldag, want we gaan als alles goed gaat morgen naar Uyuni. We moesten dus eerst even alle minder leuke dingen doen, zoals een bus boeken, informeren voor een tour, hostel boeken, boodschappen voor in de bus en geld pinnen. Daarna zijn we naar een heel mooi plekje gegaan om te lunchen. Het was heel erg lekker weer en je kon daar heerlijk in luie stoeltjes in het zonnetje zitten met uitzicht over de stad en het eten was ook nog eens heel goed :) We hebben daar de hele middag gezeten. Halverwege bedacht ik me wel dat ik antibiotica slik en dat er een hele hoop antibiotica zijn waar je niet mee in de zon mag zitten... Ik heb op internet maar even een bijsluiter opgezocht, want die zat er niet bij en de arts heeft me ook verder niks verteld, maar gelukkig mocht dat gewoon :p pfiew.  Ik heb ook nog even met Tim geskypt, een dutje gedaan, kaartspelletjes gedaan en toen het uiteindelijk te koud werd zijn we terug gegaan naar het hostel. We hebben even wat warmers aangetrokken en zijn toen ergens pizza wezen eten. Na de pizza weer terug naar het hostel. Ik verlangde heel erg naar de warme chocolademelk van gister, maar ze hadden geen slagroom... :( Dan hoeft het niet. Uiteindelijk nog kort een spelletje gedaan, maar we waren allemaal zo gesloopt dat we om 22:00 al naar bed gingen. We moesten er morgen ook vroeg uit om weer een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis, dus dat kwam goed uit. Ik kon de arts morgen dan gelijk even laten zien hoe mijn been er nu uitziet, want van enkel tot boven de wond is mijn been gewoon bijna 2 keer zo dik geworden en ik kan er helemaal kuiltjes inmaken die dan echt een minuut blijven zitten, oftwel er zit veel te veel vocht in mijn benen.

Dag 84:
Om 6:15 ging de wekker. Even snel douchen met weer een plastic tasje om mijn been en hop naar het ziekenhuis. Wij dachten dat we best snel klaar zouden zijn en dat we om 8 uur wel weer terug zouden zijn voor een ontbijtje, maar dat viel vies tegen... Ze ging mijn wond eerst verschonen en de wond zag er nog steeds goed uit, maar mijn dikke been daar maakte ze zich nogal zorgen over. Tenminste, ik neem aan dat ze dat bedoeld met: No es bien, No es bien, no, no, no... Ik moest weer betalen voor een extra consult, omdat er een andere dokter naar moest kijken. In de tussentijd kreeg Milou de uislag en ze blijkt weer een Ecoli infectie te hebben en heeft weer een kuur meegekregen voor 10 dagen.. Ze kunnen haar bijna beter een kuur meegeven voor de rest van de reis. Vervolgens was ik weer aan de beurt. Ik moest in de telefoon van de dokter in het Engels intypen wat er precies aan de hand was, zodat zij het vervolgens in het Spaans kon lezen. Gelukkig konde we de rest van het consult gewoon zoveel mogelijk praten, komt die cursus toch nog een beetje van pas. Ze legde uit dat het niet goed was en dat er iets mee moest gebeuren, maar volgens mij wist ze zelf niet zo goed wat.. Eerst wilde ze mijn been tot de wond gaan zwachtelen, wat mij een beetje vreemd leek, want dan zou het vocht zich bij de wond gaan ophopen, lijkt me niet een heel strak plan. Ik was nu heel erg blij met mijn verpleegkundige kennis, want ik kon haar uitleggen wat ik er zelf van dacht en ze haalde er een andere dokter bij, die vervolgens zij dat het absoluut niet gezwachteld moet worden.. Die zei vervolgens weer dat ik aan het infuus moest met antibiotica, omdat de pillen niet zouden aanslaan, wat echt de grootste onzin is, want het enige waar ik last van heb dat ik vocht vast houdt in mijn benen. Ik heb geen pijn meer, het is niet rood meer, ik kan gewoon lopen, ook niet warm meer. Oftewel, de antibiotica slaat wel aan. Uiteindelijk was de behandeling waar de twee dokters en ik het allemaal wel over eens waren het omhoog houden van mijn been. Dit moest minstens 4 uur per dag totdat het over was. Ze zei eerst dat ik hier moest blijven, maar wij hadden om 9:30 een bus geboekt, dus wij vroegen of ik dan mijn been in de bus niet omhoog kon houden. Ze keek ons eerst een beetje vreem aan, maar zei uiteindelijk dat dat wel kon. Uiteindelijk heeft ze ons nog even uitgelegd hoe Milou mijn been moest masseren om het vocht naar boven te masseren en vervolgens hebben we mega erg gehaast om op tijd onze bus te halen die we op 5 minuten na hebben gehaald. Ik heb braaf de hele busreis met mijn been omhoog gezeten. Ik zocht een plekje op waar niemand voor zat, ookal moest ik daarvoor naast een vieze stinkende man zitten, zodat ik mijn voet op de stoel voor mij kon leggen. Op een gegeven moment kwamen er alleen mensen bij en zat de bus vol. Ik legde de situatie uit aan de man voor mij en hij keek alles behalve blij, maar zei is een beetje onverstaanbaar (voor mij) Spaans, dat hij het wel begreep. Gelukkig stapte ze ook eerder uit, dus had niemand meer last van mij. Het was een alles behalve fijne busrit, maar het heeft zeker wel geholpen. Mijn enkel is bijna weer net zo dik als de andere en er zit nu alleen nog redelijk vocht rond de wond. In Uyuni hebben we bij de touragency nagevraagd of ik in de jeep ook mijn been omhoog kan houden, zodat we weer wat konden gaan doen en dat was geen probleem, ik kon gewoon voorin gaan zitten. Na het boeken van de tour kwamen we het groepje uit Israel weer tegen. We zijn met hen nog ergens wat wezen eten. Zij moesten een bus halen en wij zijn in een tentje waar het wat warmer was nog warme chocolademelk wezen drinken, maar die kon bij lange na niet tippen aan die van het vorige hostel... We hebben nog wat gekaartd, maar ik was weer mega moe. Ik heb ik het hostel nog even mijn blog geschreven en ben toen naar bed gegaan. Gelukkig kunnen we uitslapen, want we hoeven pas om 11:00 voor die tour aanwezig te zijn :)

Dag 85:
Vandaag de tour naar Uyuni! Mijn been zag er gelukkig veel beter uit en ik had er ook bijna geen last meer van. Om 11:00 uur waren we bij de agency, de tassen werden op een jeep gegooid en toen was het 5 minuten rijden naar de eerste stop. Vanwege de wond op mijn been had ik wel de beste plek in de jeep. Ik moest namelijk mijn been zoveel mogelijk omhoog houden en de enige plek waar dat kon was voorin ;) De eerste stop was een soort plek met allemaal oude treinen, die niet meer gebruikt werden. Deze treinen lagen naast een spoor. Na de treinen gingen we door naar de zoutvlaktes. Hetgene waar deze tour om draaide. Vanaf de weg reden we met de jeep midden door de zoutvlaktes. Het was heel gaaf. Midden op de zoutvlaktes was een zouthotel en daar hadden we lunch en alvast tijd om wat gekke foto's te maken. Omdat je zoveel ruimte hebt en alles wit is kun je dingen veel groter of kleiner doen lijken dan ze daadwerkelijk zijn, dus dat heeft wat grappige foto's opgeleverd. We hadden in Peru mini alpacaatjes gekocht waar we nu leuke dingen mee konden doen :p Na de lunch gingen we door naar een soort eiland midden in de zoutvlaktes. Onderweg stopten we nog ergens midden op de zoutvlaktes, waar we nog even verder gingen met gekke foto's maken, onder andere dat ik Milou uit een pringlesbus trek, dat ik douche onder een waterflesje en dat Elise ons op haar handen vast houdt :p Na ongeveer 3 kwartier foto's maken zijn we doorgegaan naar het eiland. Het was heel apart, want midden in de zoutvlaktes groeiden ineens allemaal cactussen. Hier hadden we even de tijd om rond te lopen en toen gingen we met de auto door naar een plek om de zonsondergang te bekijken, wat heel vet was met zo'n witte omgeving. Vanuit de zonsondergang gingen we door naar de plek waar we zouden overnachten. Een klein stukje de bergen in, aan de rand van de zoutvlaktes. In ons groepje zaten nog een jongen uit Israel en een broer en zus uit Argentinië. Het was een gezellig groepje en wel leuk communiceren, want de broer en zus uit Argentinië konden amper Engels, dus het was een beetje half Spaans, half Engels, wat voor mijn Spaans wel goed was ;) De jongen uit Israel wist een leuk kaartspelletje, dus dat ging hij half in het Spaans en half in het Engels uitleggen. Het koste even wat tijd, want het was niet het makkelijkste spelletje, maar uiteindelijk konden we gaan spelen. We waren net bezig met het eerste potje en toen kwam het eten er aan :p Na het eten zijn we weer verder gegaan met het spelletje en redelijk op tijd naar bed, want tijdens tours doen ze niet aan uitslapen. Het bed was een beetje viezig. Er lag zand in en ik spotte ook een paar haren die overduidelijk niet van mij waren. Nu kwam die travelsheet toch wel van pas ;)

Dag 86:
Om 6 uur ging de wekker. Na het ontbijt stapte we weer de jeep in. Vandaag moesten we heel veel rijden in de jeep, maar we hadden wel een hoop stops. De eerst stop was bij een treinspoor met uitzicht op de bergen. Ze nemen het hier wat veiligheid met treinen niet zo serieus, want iedereen maakten foto's op het spoor, terwijl die ook gewoon gebruikt wordt :p Gelukkig is het zo groots en open dat je de trein van verre aan zou kunnen horen en zien komen. Na het treinspoor stopten we nog ergens anders met een mooi uitzicht waar ook de rotsen hele rare vormen hadden. Ook dit was maar een korte stop en daarna gingen we door naar het eerst meer van de 4. Het uitzicht was echt prachtig en er waren ook flamingo's en een soort alpaca's (ben de naam van het dier vergeten). Hier konden we even rondlopen en vervolgens reden we 2 minuutjes verder, vanwaar je het meer nog steeds kon zien om tegen de rotsen aan te lunchen. De lunch werd in de achterbak van de jeep uitgestalt als een soort buffet en je kon een rots kiezen om daar je lunch op te eten met een prachtig uitzicht. We werden vergezeld door een soort chinchilla's. Volgens Milou waren het niet echte chinchilla's, want die hebben geen lange oren. De soort van Chinchilla's kwamen heel dichtbij en aten zelfs uit je hand. Na de lunch gingen we door naar meer 2. Onderweg kwamen we nog een wilde vos tegen, die bijzonder dicht bij de auto kwam. Je zou denken dat die wel wat schuwer zouden zijn. Meer nummer 2 was veel blauwer dan nummer 1 en er waren nog meer flamingo's en ook kwamen de flamingo's veel dichter bij. Het uitzicht was weer fantastisch. Nadat we hier even hadden rondgelopen en foto's hadden gemaakt reden we nog een stukje verder omhoog, waar nog een wat kleiner meer was met dezelfde blauwe kleur. Hier kon je de kleur van het meer beter zien, omdat je wat hoger zat en het dus van bovenaf bekeek. Ook hier weer even rondgelopen en foto's gemaakt en toen gingen we door naar een plek met allemaal gekke vormige rotsen. Het leek een beetje alsof het door mensen was gemaakt, maar dat was niet het geval. Hier (voor de verassing) ook weer rondgelopen en foto's gemaakt en toen gingen we door naar meer nummer 4, wat de meest bijzondere was, omdat het een roodbruine kleur had. Dit kwam door bepaalde mineralen die in het water zitten. Ook hier waren weer allemaal flamingo's en hadden we uiteraard weer even tijd om rond te lopen en foto's te maken ;) Vanuit meer nummer 4 gingen we door naar het hotel waar we die nacht zouden slapen. Omdat mijn wond een beetje begon te lekken en ik niet wilde dat mijn broek vies zou worden had ik een korte broek aangetrokken, het was toch niet heel koud. Zeker in de auto niet, want de zon brandde op de zwarte jeep en de ramen konden niet open vanwege het stof, maar toen we aankwamen bij het hostel, wist ik niet hoe snel ik mijn lange broek weer aan moest trekken. We zaten best wel hoog, bijna 5000 meter en het hostel was nogal primitief, dus een verwarming hadden ze niet. Ik had naast mijn lange broek ook een extra trui aangerokken. Ik heb nog nooit zo warm ingepakt avondgegeten :p Voor het avondeten hebben we nog hetzelfde spelletje gedaan als de avond ervoor en na het avondeten gingen we gelijk naar bed, want de volgende dag moesten we om 4 uur opstaan :O... Ik heb het nog nooit zo koud gehad in bed. Ik heb alleen mijn jas uitgetrokken en zo ben ik in bed gestapt en we hadden 4 dikke dekens en een laken en alsnog had ik het koud. Ik kon ook niet zo goed in slaap vallen van de kou..

Dag 87:
Ik werd nog net zo koud wakker als dat ik in mijn bed was gestapt.. Ik trok mijn jas en mijn schoenen weer aan en verkleumd koude pannenkoeken als ontbijt gegeten. Gelukkig hadden we wel lekkere warme thee, waar ik mijn handen aan op kon warmen. Vervolgens vertrokken we om 5 uur met de jeep naar de geisers. De verwarming in de jeep werkte ook niet fantastisch, dus totdat de zon opkwam hebben we met z'n allen zitten verkleumen in de auto. Net voor de zon opkwam kwamen we aan bij de geisers. Er was 1 geiser die heel hard wareme luch uitblies. Zo hard dat als je er een fles water op gooide, dat hij de fles omhoo hield :p De lucht was ook wel lekker warm, alleen stonk het verschrikkelijk naar zwafel.. Het was voor mij niet de eerste keer dat ik een geiser had gezien, omdat ik ook al naar IJsland was geweest en ik vond het dus al snel mooi geweest en ben weer terug gegaan naar de iets warmere auto ;) Vanuit de geisers reden we door naar de hotsprings. Gelukkig hadden we daar maar een half uurtje, want ik kon er toch niet in, vanwege mijn been. Ik wilde niet dat het nog erger werd.. De omgeving bij de hotspring was wel heel erg mooi. Overal zag je dampen die van het warme water afkwamen en je zag de bergen op de achtergrond. Gelukkig was het alweer een stuk warmer, want de zon was inmiddels opgekomen :) Elise en ik besloten om een flesje koffielikeur te halen, want waarom ook niet. Daar krijg je het tenminste warm van. Ik weet wel zeker dat ik nog nooit eerder zo vroeg alcohol heb gedronken, het was namelijk half 8 's ochtends, doen we toch een beetje mee op koningsdag :p We hebben het in het zonnetje opgedronken en hebben ook wat gedeeld met de rest van onze groep, die er ook wel om kon lachen. Vanuit de hotsprings moesten we direct door naar de grens om onze bus de grens over naar Chili te halen. In de middle of nowhere stond een douanehutje waar we een stempel moesten halen dat we Bolivia uitgingen en vervolgens stapten we de bus in. Het was grappig om te zien dat zodra het bordje met Chili er stond de weg van een hobbelige zandweg naar een mooie geasfalteerde weg ging. Het was ongeveer een half uurtje rijden naar San Pedro, waar we bij de Chileense douane een stempel moesten halen en onze tassen moesten checken. Ja, voor mij is het nu land nummer 4 :) De bus reed nog een klein stukje verder en daar werden we gedropt. We hadden voor hier nog geen hostel geboekt, dat waren we vergeten, maar natuurlijk is dat geen probleem. Bij de bus stond al een jongen te wachten om ons naar een hostel te brengen. Je zou denken dat er dan sowieso kamers vrij zijn, maar de eerste twee hostels waar hij ons naartoe stuurde zaten vol.. De derde had gelukkig wel plek. Ik had sinds vanochtend ook weer behoorlijk last van mijn been, dus dat kwam wel goed uit ;) Ik vond het zelf wel een goed idee om weer even een dokter naat mijn been te laten kijken, alleen hadden we natuurlijk nog geen Chileens geld.. Elise en Milou zijn dus eerst even geld gaan wisselen. In de tussentijd heb ik even mijn blog geschreven. De jongen die ons het hostel had aangesmeerd kwam ineens weer binnen en duwde een briefje in mijn hand. Op het briefje stond dat als ik het hostel niet fijn vond dat hij nog een andere had, waar de vrouw van het andere hostel bijzat, beetje gek :p Toen Milou en Elise terug kwamen zijn we naar het ziekenhuis gegaan. In eerste instantie dacht ik, alleen even voor de zekerheid, maar het bleek wel iets ernstiger dan ik had gedacht. De verpleegkundige ging mijn wond schoonmaken en haalde alle weke huid weg en daaronder bleek een heel gat te zitten. Daar kwam dus al dat vocht vandaan. De dokter keek ernaar en vroeg nog: je bent naar een dokter geweest in Bolivia?? Met een heel vragend hoofd, van wat voor mislukte dokter is dat geweest.. Ik kreeg eerst via het infuus een dosis antibiotica en kreeg voor 7 dagen nog antibiotica mee, een sterkere dan eerst. Vervolgens moest ik een uur wachten tot de gespecialiseerde verpleegkundige er was die mijn wond kon verzorgen. Ik had ondertussen behoorlijk trek, dus ik vroeg of ik in de tussentijd even ergens wat mocht gaan eten en dat was geen probleem, als ik maar om 5 uur terug was. We zijn ergens een hapje wezen eten en het is duidelijk dat we nu in Chili zijn, want het is behoorlijk wat duurder.. Maar wat meer zelf gaan koken dan maar (of eigenlijk kan dat meer wel weggelaten worden :p). Om 5 uur was ik weer netjes terug en ik was eigenlijk gelijk aan de beurt. De arts legde alles uit en toen werd ik behoorlijk gepijnigd, want alle weke huid erin moest ook weg en hij kon zelf met zijn pincet zeker een halve centimeter onder mijn huid... Ik moet nu de komende 2 weken elke 2 dagen het een keer in het ziekenhuis laten verzorgen en het herstel in zijn geheel gaat zeker 10 weken duren... Ik mag tot die tijd niet in water, dus de mooie stranden van Brazilië worden niet de zee in... Helaas. Maar ik ben allang blij dat er nu iemand naar gekeken heeft die wel weet wat hij doet en heb er nu alle vertrouwen in dat het goed komt. Gelukkig niet heel veel pijn en we kunnen wel gewoon verder reizen, zolang ik het maar schoon laat maken in een ziekenhuis. Ik heb dus maar even aan mijn moeder gevraagd of ze via de verzekering uit wil zoeken welke ziekenhuizen een beetje goed zijn ;) Na het ziekenhuis hebben we even genikst in het hostel en vervolgens zijn we in het stadje nog ergens een hapje wezen eten. Daarna waren we allemaal best wel gesloopt, want we waren al sinds 4 uur op. Nu dus lekker slapen.