Titicaca lake en de grens over naar Bolivia

Dag 59:
Wat een verschrikkelijke nacht heb ik gehad, ik kreeg heel erg last van mijn buik en ben elk half uur naar de wc geweest.. Ik ben uiteindelijk ook pas om 1 uur mijn bed uitgekomen, heb toen even gedouched, maar dat was op dat moment al zo'n inspanning, dat ik gelijk weer m'n bed in ben gedoken. Elise en Milou waren die ochtend naar het ziekenhuis geweest om te controleren of ze bacterie en parasietvrij waren en allebei hadden ze weer een andere parasiet.. Weer aan de antibiotica dus.. Ik ben uiteindelijk ook maar m'n bed uitgekomen om wat te eten, want ik voelde me zo slap als een vaatdoek, dus dacht dat iets eten misschien wel zou helpen. Een kopje kippensoep met wat toast kon ik nog net wegkrijgen. Ik voelde me daarna gelukkig wel wat beter. Goed genoeg om even m'n blog te schrijven in ieder geval. Dat kostte behoorlijk wat tijd voor 5 dagen Salkantay, want in die 5 dagen hadden we toch best wel veel meegemaakt. Na 2 uur met mijn blog bezig te zijn geweest zijn we maar wat gaat zoeken voor avondeten en we kwamen weer bij hetzelfde restaurant uit en ik bestelde maar weer een soepje, dan had ik in ieder geval weer genoeg vocht binnen en cola, dat is een soort wondermiddel hier. Dood alles ;) Na het eten waren we alledrie best wel gaar en zijn we gelijk naar bed gegaan.

Dag 60:
Joepie, we gaan erop vooruit, vannacht maar eens in het anderhalf uur mijn bed uitgegaan om naar de wc te gaan. Ik zal jullie de details besparen, maar het gaat de goede kant op ;) Vandaag hebben we heerlijk een dagje niks gepland. We hebben vanochtend eerst even rustig ontbeten en vervolgens zijn Milou en ik even het stadje ingegaan, die overigens best wel lelijk is, maar de restaurantjes zien er van binnen wel heel gezellig uit. Ik wilde nog een sjaal kopen, want mijn eigen sjaal heb ik tijdens de Salkantay ergens laten liggen. Heel verveldend, want ik wilde hier heel graag een sjaal kopen, maar vond het wat onhandig om met twee sjaals te zeulen.. ;) Ik ben hem echt niet expres vergeten!! ;) Milou wilde nog een  bandje hebben, want die spaard uit elk stadje een bandje en vervolgens hebben we in een klein kroegje nog een kopje thee/koffie gedronken. Toen we wegliepen, na 5 minuten, riep Milou ineens: PAULINE, JE TAS... shit.. Ik had mijn rugzak, waar mijn paspoort en camera ook nog inzaten in het kroegje laten liggen. Heel snel terug gerend en helemaal buiten adem, want we zitten hier weer wat hoger, bijna 4 km ;) maar gelukkig stond het mannetje van het kroegje al met mijn tas buiten op ons te wachten. Gelukkig maar. Terug in het hostel heb ik even met mijn ouders geskypt. Verder een beetje een boekje gelezen en lter die middag nog met Tim geskypt. Daarna zijn we met z´n drieen nog ergens een hapje wezen eten en daarna vroeg naar bed, want de dag erna werden we weer vroeg opgehaald voor onze trip naar het Titicacameer.

Dag 61:
Om half 7 ging de wekker, vergeleken met al onze andere tripjes tot nu toe is datt uitslapen ;) We moesten een stukje lopen, daarna nog een stukje met de bus en toen gingen we de boot op. Het was een half uurtje varen naar onze eerste stop, de Uros eilanden. Dit was echt mega toeristisch.Het zijn eilanden gemaakt door mensen van riet en hier leven dan mensen op. Hoewel wij zo onze twijfels hadden of de mensen hier inderdaad wonen, want alleen de eilandjes waar toeristen kwamen waren bewoond, dus dat was wel heel toevallig, maar opzich was het wel leuk om even gezien te hebben en vroeger hebben mensen wel echt zo geleefd. Ook wel leuk om gezien te hebben hoe die eilanden gemaakt worden, want dat is echt een heel karwei. Toen we daar aankwamen moesten we een rondje varen op een van riet gemaakte boot. Daar begon overigens ons geldprobleem. We hadden precies uitgerekend hoeveel geld we nodig hadden voor alles, want hierna gaan we naar Bolivia en hebben we dus niks meer aan de Soles. Dit boottochtje van 10 soles pp hadden we niet ingecalculeerd... Problemen voor later. Na de Uros eilanden vaarden we door naar Amantani, dit was 2,5 uur varen. Hier wonen wel echt mensen die heel primitief leven, bijna al hun groenten zelf verbouwen en nog traditionele kleding dragen en traditioneel leven. In de boot hebben we nog een praatje gemaakt met wat andere mensen van onze toer. Een oudere Nederlandse man en vrouw, waarvan wij dachten dat het een stel was, maar wat niet zo was, en twee mannen uit Ierland die samen met een meisje uit Lima waren. Wat hun relatie tot elkaar is weten we ook nog steeds niet, maar het zag eruit als een stelletje. In onze groep zaten ook 3 oudere (volgens mij Spaanse) vrouwen, die wij de selfiestick wijfjes noemden. Ze waren letterlijk continue selfies aan het maken, vooral 1 vrouwtje. Ze hadden alledrie een lelijk, gebreide, peruaanse, gekleurde muts gekocht en waren verder iets te chique gekleed voor dit tripje, maar voor ons wel vermakelijk. Aangekomen op Amantani werd iedereen onderverdeeld onder families die daar woonden. Wij kregen met z'n drieen een heel schattig vrouwtje. Toen we werden onderverdeeld kwam ze nog net aangesneld, volgens mij was ze ons bijna vergeten :p We moesten met haar mee en kregen in haar huis een kamer. Tijdens de wandeling probeerde ik nog een beetje een gesprekje aan te gaan, maar dat was erg lastig. Behalve dat mijn Spaans heel slecht is, was dat van haar ook niet super. Ze spreken daar namelijk Cechua (of hoe je het dan ook spelt), dit is de taal die de Inca's vroeger ook spraken. Ze ging voor ons lunch maken in een heel primitief keukentje. Er stond een tafel met wat stoelen en ze moest koken op een klein kookstelletje op de grond. Te zien was dat ze het vroegr op vuur had gedaan, want er zat een inham in de muur en het hele plafond was helemaal zwart. Het eten was lekker. Allemaal groenten van hier. Na de lunch werden we door onze Peruaanse moeder naar plaza de Armas gebracht (zelfs hier hebben ze een plaza e armas) en vanaf daar gingen we met onze gids naar de tempel op het hoogste en middelpunt van het eiland. Daar zouden we een zonsondergang moeten kunnen zien, maar het begon net weer wat bewolkt te worden, dus helaas. Daarna weer terug naar beneden gelopen en daar werden we weer opgehaald door ons vrouwtje. Ze had ook weer heel lekker avondeten voor ons bereiid en na het eten kwam ze aan met drie setjes Peruaanse, traditionele kleding, voor ons.. :p Daarna was het tijd voor een feestje. Het hele dorp rukte uit met hun toeristenkindjes en in een super lelijke zaal, meer een soort loods begon een bandje traditionele muziek te spelen. Alle toeristen droegen traditionele kleding en samen met de lokale mensen gingen we dansen. Het was super grappig. Iedereen dansde in grote kringen, hand in hand. Na anderhalf uur was het afgelopen en mocht iedereen weer met zijn familie mee naar huis om te slapen.

Dag 62:
Om kwart over 6 ging de wekker, want om kwart voor 7 zou het ontbijt klaar staan. Toen we in het keukentje aankwamen was ze heerlijk pannenkoekjes voor ons aan het bakken. Na het ontbijt werden we door haar weer naar het haventje gebracht en vertrokken we met de boot naar Taquile. Een soortgelijk eiland als Amantani, maar dan net iets kleiner. We begonnen met klimmen. Weer wandelen, we dachten dat dat niet hoefde op dit tripje. Het was gelukkig maar een kwartiertje klimmen en daarna vlak. We kwamen uit bij Plaza de Armas (alweer) en daar hebben we met een groepje van onze trip een tijdje in het zonnetje gezeten. Er zat ook een Indische familie uit de VS in ons groepje die met drie families twee keer per jaar op vakantie gingen naar hele vette bestemmingen, dus nu oa Peru ;) en daar hebben we een tijdje mee gepraat. Vervolgens gingen we verder naar onze lunchplek. We dachten dat wij nog 20 soles moesten betalen voor onze lunch, maar blijkbaar zat dat bij ons inbegrepen zonder dat dat was verteld. Op zich fijn, want nu konden we nog wat snackjes kopen voor op de boot, maar aan de andere kant, als ik het van tevoren had geweten hadden we gisteren wel een biertje gedronken.. daar hadden we toen namelijk heel veel zin in. Na de lunch was het nog een klein stukje lopen naar het haventje, we hadden nu een soort van half het eiland rond gelopen. We probeerde zo snel mogelijk bij de boot te komen om een plekje op het dak te bemachtigen en dat was gelukt :) Het was 2 uur en 40 minuten terug varen en de hele tijd hebben wij heerlijk in een hemdje boven op de boot in het zonnetje gelegen. Klein beetje verbrandde neus ondanks goed insmeren. We zitten op 4 km hoogte op het water, dus dat is ook niet heel gek ;) Na ons boottripje zijn we met de bus weer terug gegaan naar het hostel. In het hostel bedachten we dat we geen foto meer hadden gemaakt van de selfiestick wijfjes, best jammer, want dat was toch wel een toeristische atractie op zich ;) Het weer sloeg  ineens heel erg om. Van een lekker zonnetje naar keiharde regen en onweer. We hebben dus enorm veel mazzel gehad met het weer. In het hostel is het na hondereden pogingen gelukt om te skypen met m'n zusje. De wifi was heel slecht, waarschijnlijk door de onweer. Daarna was het tijd om wat te eten. Pizza uit een echte steenovenpizza met wijn. We mochten eindelijk weer alledrie drinken. Elise en Milou waren allebei klaar met alle antiibiotica en iedereenn voelde zich goed, dus daar moeten we van profiteren. Na het eten waren we alledrie weer echt gesloopt. Die vele nieuwe indrukken en het reizen, elke keer een ander bed, etc. is toh allemaal best wel heel vermoeiend. Milou ging meteen slapen, Elise en ik hebben nog even een serietje gekeken en zijn daarna ook gaan slapen.

Dag 63:
Vandaag alweer voeg op. Om kwart voor 6 ging de wekker, want om 7 uur moesten we de bus hebben. We hadden aan de man in het hostel gevraagd of hij een taxi voor ons wilde bellen. Om half 7 stonden we klaar, maar hij had het denk ik niet helemaal begrepen, want toen we ernaar vroegen zij hij heel vrolijk. Oke, ik bel nu een taxi... Laat maar. We gingen dus snel zelf op zoek naar een taxi. Gelukkig snel gevonden. Heel blij dat hij 5 soles vroeg, want meer hadden we niet meer en we waren op tijd bij de busterminal. We kwamen aan bij onze bus agency en die vertelde ons heel vrolijk dat we nog 1,50 pp moesten betalen als tax voor het gebruik van de terminal... Heel leuk, maar dat hadden wij niet meer. Je kon er ook nergens pinnen of met creditcard betalen, dus we hadden een probleem. We hebben vanalles geprobeerd, gesmeekt, gevraagd of het ook met euro's kan, maar ze willen alleen maar dollars.. maar we moesten en zouden die tax betalen. Uiteindelijk stond er een hele aardige Fransman bij onze bus agency die voorstelde om het te betalen. Ik wilde hem nog met euro's terugbetalen, maar dat hoefde niet. We waren hem echt eeuwig dankbaar!! De volgende keer zorgen we dat we echt genoeg geld hebben nog, want dit is nu al de zoveelste keer dat we te weinig hebben..  Het is te merken dat wee naar Boliviia gaan, want de luxe Cruz del Sur bussen zijn verleden tijd. In de bus moesten we nog een heel papierwerk invullen, want we gaan nu dus de grens over naar Bolivia. Ik had een plekje naast de wc. Ik had al een aantal mensen een poging zien doen om de deur open te krijgen, maar dat lukte niet. Iedereen dacht die zal wel niet werken en op slot zitten. Totdat iemand het ging vragen. De man van de bus kwam eraan gaf een soort ninjaschopklap tegen de deur en toen ging hij wel open. Gewoon wat meer geweld gebruiken dus :p Toen onze busrit er bijna op zat gingen we de grens over van Peru naar Bolivia. We moesten met ons paspoort de bus uit. Bij de Peruaanse douane een stempel halen dat we het land gingen verlaten, vervolgsens de grens over en bij de Boliviaanse douane een stempel halen dat we het land ingingen. Vervolgens konden we de bus weer in. Het was nog een klein stukje naar Copacabana. We hadden een heel knus hostel, eigenlijk meer een soort bed and breakfast, want iedereen had z´n eigen kamer. Ik ben eerst even een uurtje op bed gaan liggen, want ik had weer een beetje buikpijn. Gelukkig was dat na een uurtje over en ben ik Milou en Elise op gaan zoeken in het dorpje en hebben we daar wat gegeten. We hebben nog even door het dorpje gelopen, wat letterlijk maar 1 straat is, maar er zaten allemaal leuke barretjes. Leuk voor vanavond dachten wij. ´s Middags hebben we even gerelaxed, een boekje gelezen en Elise en Milou hadden zich opgedoft voor een leuke avond stappen. We zijn eerst ergens heel goedkoop wat gaan eten. Bolivia is wel weer een stuk goedkoper dan Peru. Voor 6,80 euro hadden we een 3 gangen diner inclusief 3 cocktails pp ;) vervolgens wilden we gaan stappen, maar dat viel behoorlijk tegen. De enige club was gesloten en de barretjes waren nagenoeg leeg. Het is dan ook geen weekend, dus ik had het al een beetje aan zien komen ;) Dan gewoon met z'n drieen kaarten, cocktails drinken en uiteindelijk in ons kamertje serie gekeken, super handig dat je met netflix tegenwoordig kan downloaden :) We waren alleen behoorlijk moe, dus vielen halverwege de aflevering alweer in slaap. Op zich niet zo erg, want morgen moeten we weer om half 7 op.

Dag 64:
Vandaag weer vroeg op (alweer), want we gaan een dagje naar Isla del Sol. Een eiland in het Titicacameer aan de Bolivia kant. Het plan was eigenlijk om naar het noorden te gaan met de boot, dan vervolgens daar te slapen, de dag erna te lopen naar het zuiden en vanaf daar de boot terug. Helaas kon dat niet, want het noorden en ht zuiden van het eiland hadden ruzie met elkaar. Waarover is ons nog steeds een raadsel, maar we zijn nu alleen een dagje naar het zuiden geweest. Om half 9 vertrok de boot. Onderweg waren we al een jongen tegen gekomen die ons probeerde koekjes te verkopen, maar ze zagen er iets te chemisch uit. In de rij voor de boot kwamen we hem weer tegen, met z'n koekjes, super vrolijk. Het was twee uur varen naar Isla del Sol, dus op de boot heb ik nog even m'n boek gelezen. Aangekomen op het eiland zijn we eerst een soort incatrap opgelopen en vervolgens kwamen we uit bij de meest spectaculaire fontein die ik ooit gezien had.. (niet). Hij stond beschreven als een van de hoogtepunten van het eiland, maar het viel dus behoorlijk tegen ;) De inca overblijfselen op het eland stelden niet zo veel voor, maar het eiland zelf was heel mooi en je had vanaf een soort uitkijkpunt echt een fantastisch uitzicht. Vervolgens zijn we weer een stukje naar beneden gelopen en hebben daar gelunchd. 3 omeletten en patat met z'n drieen. De omeletten hebben we alleen 2 keer terug gestuurd, omdat het ei niet gaar was. Normaal mee te leven, maar na een hoop bacterieen onder de lede, waaronder salmonella, wilden wij toch echt gare eieren ;) We hebben daar heerlijk in het zonnetje gekaart, waardoor we een beetje de tijd waren vergeten. We moesten namelijk wel weer om 4 uur uiterlijk de boot hebben. We besloten een andere, niet algemene route terug te nemen en uiteindelijk haalde we zelfs de boot van 3 uur. Toen we terug kwamen en door het dorpje liepen om een ijsje te halen kwamen we weer de jongen met de koekjes tegen. Dit keer zonder koekjes, maar nog steeds net zo vrolijk. We hebben nog ergens een cocktail gedronken. Het uitzicht daar was super en er was een mooie zonsondergang, maar de cocktails waren echt smerig. We hadden er wat van gezegd, maar gastvrijheid in restaurants is iets wat hier nog niet is uitgevonden. Ze namen het ons bijna kwalijk dat we het niet opdronken, terwijl wij eigenlijk vonden dat we er niet voor hoefde te betalen. We gingen het ook ech niet opdrinken. Een tequila sunrinse is toch best een algemene cocktail, maar het smaakte heel ergens anders naar. Toen Milou even met haar broer wilde bellen mocht dat ook niet (ze hadden daar wifi). En aan het tafeltje naast ons zat een vrouw die jarig was en ook haar werd verteld dat ze niet mocht bellen, terwijl haar vrienden/familie voor haar aan het zingen waren. Ik heb nog nooit ergens gezeten waar mensen zo ongastvrij waren. Elise en ik waren al aan het speculeren wat we zouden doen. Mijn idee was gewoon alleen de twee nog enigszins te drinken cocktails betalen en de andere twee niet en dan gewoon weglopen. Elise vond de kussensloopjes wel leuk en vond het een goed idee om er een mee te nemen. Uiteindelijk hebben we toch maar gewoon betaald en Elise ging nog even naar de wc. Milou en ik stonden daar te wachten en dachten echt: wat duurt dat lang!!! Toen we buiten waren bleek waarom ze er zo lang over deed. Onder haar shirt had ze namelijk een kussensloopje zitten :p Best erg om zomaar wat mee te nemen, maar aan de anderre kant verdiende ze het echt. Vervolgens zijn we bijeen Mexicaans restaurant wat wezen eten waar ze ook Djenga hadden (spel met blokjes die je er tussenuit moet trekken, zonder dat de stapel omvalt). We hebben daar heerlijk gegeten. Het was iets duurder. Voor hetzelfde als gisteren waren we nu iets minder dan een tientje pp kwijt, maar we hadden wel echt een goddelijk toetje: limoen, meringetaart of chocoladetaart :) na het eten zijn we terug gegaan naar het hostel. We kwamen weer hetzelfde blije kereltje tegen van de koekjes en terug in het hostel hebben we een poging gedaan om de aflevering van gisteren af te kijken, maar het is weer niet gelukt :p Reizen en al die nieuwe indrukken is toch best wel heel vermoeiend.

Dag 65:
Vandaag konden we uitslapen tot kwart voor 8 :) we hadden de bus om 10 en moesten alleen nog even onze tassen pakken, douchen en ontbijten. Na het ontbijt zijn we met onze backpacks de heuvel op (wat enorm zwaar is op 4 km hoogte) naar het grote plein gelopen, waar de bus zou staan. Er stonden alleen 3 bussen met dezelfde naam en we hadden geen iedee welke we moesten hebben. Uiteindelijk kwam er een vrouwtje naar ons toe. Ze trok zo'n beetje het ticket uit onze handen en gaf ons een briefje met stoelnummers. Ze wees ons een bus die niet een van die drie was, maar eentje met een hele andere naam. Beetje vreemd wel.. Maar hij ging naar la Paz en we hoefde niks extra te betalen, dus dat leek ons prima. De bus was zo goed als leeg, dus we konden iig chill zitten. Alleen geen wc, dus ik ging nog even snel een restaurantje in om naar de wc te gaan, waar ik weer de koekjesjongen tegenkwam. Je zou bijna zeggen dat die koekjes speciaal voor ons gemaakt zijn :p Eenmaal in de bus moesten we nog een paar keers stoppen, omdat ze probeerden de bus nog wat voller te krijgen, maar dat lukten niet echt. Ook maakte we nog even een stop, omdat ze even wat vis in het Bagageruim moesten laden. Die werd later in la Paz afgeleverd. Uiteindelijk waren we op weg naar La Paz. Ik was in slaap gevallen en werd plotseling door twee hele hoge drempels. Toen ik wakker werd en naar buiten keek zag ik alleen maar water. Blijkbaar was onze bus op een klein bootje gezet :p Uiteindelijk kwamen we aan in La Paz. Het hostel die we hadden geboekt was heel gezellig. Er zat een gezellige bar in, waar we gelijk even wat gelunchd hebben. Daarna hadden we het plan om naar een soort heksenmarkt te gaan. Het was nogal een zoektocht, want mijn internet is nog niet goed genoeg geweest om de kaarten van Bolivia te downloaden, dus we moesten het ouderwets met een plattegrondje doen. De markt bleek niet meer te zijn dan alle andere toeristische straatjes, waar gewoon een hoop souvenirs werden verkocht. Het enige verschil was dat er hier en daar gedroogde alpaca foetussen hingen.. Dat zou een soort geneeskrachtige werking moeten hebben. Na de markt hebben we in een barretje nog wat gedronken en vervolgens zijn we naar een Indiaas restaurant gegaan, want daar had Elise super veel zin in. Het was een goede keuze, want de curry's waren echt heel goed. Na het eten had ik even een dipje. Ik had voor het eerst in mijn reis echt enorm heimwee.. Ik heb wel vaker dat ik dingetjes van thuis mis, met name een bepaalde persoon ;) maar nu voelde ik me echt even heel naar en wilde ik echt graag naar huis. Gelukkig konden Milou en Elise me een beetje opvrolijken en uiteindelijk zijn we naar de bar gegaan, waar het gezellig druk was. We zaten een potje te kaarten, toen een paar andere mensen naar ons toe kwamen om te vragen of we mee deden met een heel simpel spelletje. Het was heel simpel. Iedereen gooit twee dobbelstenen en degene die het laagst gooit betaald het rondje voor de rest ;) Dat spelletje hebben we drie keer gedaan en gelukkig kwam het voor ons heel voordelig uit. Hoewel Milou en ik een keer 5 hadden gegooid, wat wel even spannend was, want er deden 10 mensen mee, dus dan zou het ineens niet meer zo voordelig zijn, maar gelukkig gooide er ook iemand 4 ;) Uiteindelijk was het een erg gezellige avond en was ik mijn heimwee gelukkig weer een beetje vergeten. We zijn ook nog even uit geweest en uiteindelijk lagen we rond 4 uur in bed.

Dag 66:
We werden vanochtend alledrie wel weer wakker met een klein katertje. Gelukkig hadden we voor vandaag weinig gepland. We zouden om half 11 met een city tour meegaan, maar die hebben we maar even overgeslagen. Ontbijt was er niet meer om half 12 en we hadden de dag ervoor een Hollandse tent gespot, dus we besloten met een patatje oorlog, kaaskroketten en bitterballen te ontbijten :p Ik wilde daarna nog skypen met Tim en de Wifi was daar ook heel goed, dus dat kwam mooi uit. Elise en Milou besloten toch nog naar die walking tour te gaan die later die middag nog een keer was. Ik besloot in het Hollandse cafe te blijven. Je had er chille banken, goede wifi en ik kon even rustig mijn blog schrijven.